In de dorpen had men vroeger geen officiële straatnamen en huisnummers, dorpen bestonden uit buurtschappen waar iedereen elkaar kende. Ook doordat men elkaar ontmoette in kerkdiensten, op markten en kermissen, was er altijd wel iemand die wist waar deze of gene woonde. Dat is in veel kleine plaatsen nog zo.

Straatnamen waren er wel in de steden, en huizen (her)kende men daar aan huisnamen en uithangborden. In de volksmond gebruikte men hier in de dorpen wel straatnamen als: Kerkstraat, Westelbeersedijk, Hoogeind, Beekseweg enz. maar die waren niet wettelijk vastgelegd. In de 18^e eeuw ontstond het aanduiden van huizen met een huisnummer. Vooral in het belang van belastingheffing of inkwartiering van troepen. Als gevolg van de Franse Revolutie kwam er in Europa geleidelijk aan een huisnummering; een doorlopende nummering, dus niet per straat. In 1805 werd in Parijs de combinatie van straat en huisnummers ingevoerd, met aan de ene kant de even nummers, aan de andere kant de oneven nummers.

In Nederland werden met de Franse inkwartiering ook in de steden de huizen genummerd. Pas in 1807, door invoering van de Verpondingswet, moesten ook de huizen in dorpen van een nummer voorzien worden. Per gemeente kregen de wijken of dorpen een letteraanduiding: A, B, C enz., en de huizen een volgnummer. Na de tweede wereldoorlog, tot de jaren zestig, is men dit systeem hier in de dorpen blijven gebruiken. Door het groeien van de bevolking en daarmee gepaard gaande uitbreidingen en toestroom van ‘buitendorpsen’, werd de behoefte aan straatnamen en daaraan gekoppelde huisnummering groter. Vooral ook voor de postbezorging.

Daartoe moesten door de overheid straatnamen officieel vastgesteld worden en dus ook worden voorzien van straatnaamborden. Dat deed men in iedere gemeente op eigen manier. Pas in 2008 kwam er de ‘Wet Basisregistraties Adressen en Gebouwen’.